Ο ισχύων αθλητικός Νόμος  2725/1999 στο κεφάλαιο Α, άρθρο 7,  παράγραφος 2 προβλέπει «Το αθλητικό σωματείο, για τις προσφερόμενες υπηρεσίες εκμάθησης των αθλημάτων που καλλιεργεί, δύναται, με απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου, να ορίζει αντίστοιχο αντίτιμο της σχετικής υπηρεσίας, για την κάλυψη των λειτουργικών του αναγκών».

Αυτή η νομοθετική ρύθμιση ήταν το κλειδί της κερκόπορτας για  την εμπορευματοποίηση της αθλητικής εκπαίδευσης, της άθλησης των παιδιών, ακόμη και μέσα στους κοινωνικά καθαγιασμένους χώρους του αθλητισμού, στα αθλητικά σωματεία. Πρόκειται για τη χυδαιότερη, την πιο αντιλαϊκή, αντικοινωνική, αντιπαιδαγωγική νομοθετική ρύθμιση στα χρονικά του  νομικού μας πολιτισμού, που αφορά στον αθλητισμό.

Μερικά χρόνια πριν, στις αρχές εκείνης δεκαετίας, το κράτος άρχισε να κλείνει σταδιακά την κάνουλα της χρηματοδότησης του αθλητισμού, στο πλαίσιο των γενικότερων αναδιαρθρώσεων και της δημοσιονομικής προσαρμογής για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ. Σήμερα οι εναπομείνασες σταγόνες χρηματοδότησης εξατμίζονται και δεν φτάνουν ποτέ στο ερασιτεχνικό αθλητικό σωματείο.

Το βασικό δομικό κύτταρο του Ελληνικού αθλητισμού συνθλίβεται οικονομικά και βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος οδηγεί στον οικονομικό αφανισμό στη διάλυση, στο λουκέτο.  Ο άλλος στην πλήρη υποταγή και την ενσωμάτωση σε ένα εμπορευματικό σύστημα, που μεταλλάσσει ένα κοινωνικό αγαθό σε προϊόν,  αλλοτριώνοντας βίαια τον ιστορικό κοινωνικό χαρακτήρα του αθλητικού σωματείου. Είναι η Σκύλα και η Χάρυβδη που τα αθλητικά σωματεία ως σύγχρονοι Αργοναύτες πρέπει να αντιμετωπίσουν για να σωθούν.

Όλο αυτό γίνεται στο όνομα μιας κενής κοινωνικού περιεχομένου «ομορφιάς», που την ονομάζουν παραπλανητικά με το ευρηματικό «κοινωνική οικονομία», την οποία ειρήστω εν παρόδω τη λανσάρουν και ως πρόοδο σε πείσμα της κοινής λογικής.  Στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να φορτώνουν στους φτωχοποιημένους εργαζόμενους και τους άνεργους την ευθύνη μιας θεμελιώδους  κοινωνικής ανάγκης των παιδιών τους.

Με δεδομένο ότι το κράτος δεν παρέχει επαρκώς ούτε στη δημόσια εκπαίδευση  φυσική αγωγή και αθλητισμό η συγκεκριμένη νομοθετική ρύθμιση μπορεί να χαρακτηριστεί συνδυαστικά ακόμη και αντισυνταγματική, καθώς το άρθρο  16 με τις παραγράφους 2 και 9 ορίζει μεταξύ άλλων ως «βασική αποστολή» του κράτους και την παροχή αθλητικής παιδείας στους νέους, και το καθιστά προστάτη και ανώτατο επόπτη του αθλητισμού.

Επί πλέον επειδή η εμπορευματοποίηση της αθλητικής εκπαίδευσης εύλογα αποκλείει , τα παιδιά των οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών  συγκρούεται ευθέως και με τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού του 1989 (Απόφαση 44/25/2011-1989της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών), που έχει υιοθετηθεί από 185 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα (Νόμος  2101/2-12-1992) και την τήρηση της οποίας εποπτεύει διεθνώς η αρμόδια Μόνιμη Επιτροπή του ΟΗΕ και στη χώρα μας ο Συνήγορος του Παιδιού.

Μετά από όλα αυτά γίνεται φανερό ότι η εμπορευματοποίηση της αθλητικής εκπαίδευσης είναι νόμιμη, αλλά δεν είναι ηθική. Αποκλείει βίαια ένα τμήμα της νεολαίας από τον αθλητισμό, που σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης μεγιστοποιείται, επεκτείνοντας και οξύνοντας τον ταξικό του χαρακτήρα και σε αυτό το ευαίσθητο πεδίο, με ολέθρια αποτελέσματα.

Το κλασσικό ερώτημα που τίθεται είναι αν στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, μπορεί να υπάρξει λύση σε αυτό το κοινωνικό πρόβλημα. Η απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά. Η ικανοποίηση των πραγματικών λαϊκών αναγκών στον καπιταλισμό, συγκρούεται με την εγγενή ανάγκη και τάση για μεγαλύτερα κέρδη και τη συγκεντροποίηση κεφαλαίων, που θα εκφραστεί πιο ξεκάθαρα με τη μετατόπιση της αθλητικής εκπαιδευτικής διαδικασίας εκτός αθλητικών σωματείων και την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης της. Σε ορισμένα αθλήματα, όπως το Τάε Κβο Ντο και λιγότερο στο Ποδόσφαιρο και το Μπάσκετ έχει γίνει ήδη.

Παρ’ όλα αυτά η πρωτοβάθμια Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει τη δυνατότητα με τη συνεργασία των αθλητικών σωματείων, που αντιστέκονται και δεν έχουν υποστείλει  την κοινωνική τους σημαία, να λάβει μέτρα για την ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών. Ο  Νόμος  Καλλικράτη 3463/2006 περί Κύρωσης του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων στο άρθρο 185 παρέχει στους Δήμους τη δυνατότητα να παραχωρούν δωρεάν στα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία την κυριότητα και χρήση τους υπό τον όρο ότι δεν θα αναπτύσσουν εμπορική δραστηριότητα και θα παράγουν κοινωφελές κοινωνικό έργο.

Με αυτό τον τρόπο κόντρα στο ρεύμα της εμπορευματοποίησης της αθλητικής εκπαίδευσης, οι Δήμοι, όπως ήδη έχει δρομολογηθεί στην Πάτρα,  μπορούν να διασφαλίσουν πολύ φτηνή ή ακόμη κι εντελώς δωρεάν πρόσβαση των παιδιών στον αθλητισμό.