ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΑΤΡΕΩΝ
Με χαρά ανακοινώνουμε σήμερα την έναρξη της λειτουργίας του Δημοτικού Θερινού Κινητού Κινηματογράφου.
Πρόκειται για μια δωρεάν δράση που εκτυλίσσεται σε δυο άξονες, την Πλαζ και τις γειτονιές. Θέλαμε να δώσουμε τη δυνατότητα πλατιά στο λαό να συνδυάσει την καλοκαιρινή του αναψυχή με υψηλού επιπέδου κινηματογραφικές προβολές. Μια φορά την εβδομάδα, μετά το μπάνιο του στην Πλαζ, μπορεί το κοινό να παρακολουθεί ευρωπαϊκό και λατινοαμερικάνικο κινηματογράφο. Παράλληλα, απλώνουμε τη δραστηριότητα και σε πολλές γειτονιές μέσα στην πόλη (Προσφυγικά, Νότιο Πάρκο, Ρίο, Βραχνέικα, Κρήνη κ.α.).
Η Πάτρα είναι από τις λίγες μεγάλες πόλεις που δεν είχαν δημοτικό κινηματογράφο, ενώ παρά τις κατά καιρούς ανακοινώσεις, οι προηγούμενες δημοτικές αρχές δεν είχαν υλοποιήσει αντίστοιχη δράση. Πιστεύουμε ότι είναι μια δράση που έλειπε και θα δώσει αισθητική απόλαυση αλλά και τροφή για σκέψη στο λαό της Πάτρας.
Το περιεχόμενο των ταινιών αποπνέει την πρόοδο, τον κοινωνικό προβληματισμό, τις ανθρώπινες αξίες της αλληλεγγύης και της φιλίας, την αγάπη για τη φύση. Βρίσκεται στους αντίποδες του εμπορικού υπερθεάματος, της μιζέριας και της ανακύκλωσης των νευρώσεων, στις σάπιες αξίες του συστήματος. Υπεύθυνος είναι ο γνωστός πατρινός κινηματογραφιστής Νίκος Καββαδίας, γνωστός και ως “γυμνός οφθαλμός”.
Ευχαριστούμε όλα τα μορφωτικά ιδρύματα (Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας) που συνεργαζόμαστε και προβάλλουμε ταινίες τις χώρες τους.
Σας περιμένουμε όλους, να ψυχαγωγηθούμε αλλά και να προβληματιστούμε, κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό, απολαμβάνοντας τις προβολές του Δημοτικού Θερινού Κινητού Κινηματογράφου.
Βασίλης Θωμόπουλος,
Πρόεδρος Δημοτικής Βιβλιοθήκης-Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Πατρέων
________________________________________________________________________________________________
ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΤΟ ΑΚΡΙΒΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΒΟΛΩΝ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΤΑΙΝΙΑ & ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ ΓΙΑ TRAILERS
________________________________________________________________________________________________
ΟΙ ΑΦΙΣΣΕΤΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟΥ ΘΕΡΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ, ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ & TRAILERS
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 08 ΙΟΥΛΙΟΥ /ΠΛΑΖ
1. “Δημοκρατία σε μαύρο και λευκό” του Pedro Asbeg
(Democracia em Preto e Branco, Βραζιλία, 90′, 2014, έγχρωμο, ντοκυμανταίρ)
Αρχές του ’82 και γιά δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια στην Μπραζιλία όλα τα σκιάζει και τα πλακώνει η Δικτατορία.
Όλα εκτός από τον Βραζιλιάνο Σωκράτη και τους συμπαίκτες του, στην “ομάδα του Λαού”, την Κορίντσιανς.
Ο Σώκρατες, ένας από τους μεγαλύτερους μεσοεπιθετικούς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και η ανυπότακτη παρέα του θα “στήσουν” την Κορινθιακή Δημοκρατία τους και θα την εφαρμόσουν μέσα κι έξω από τα γήπεδα.
Θα γράψουν στις φανέλλες τους “Κορινθιακή Δημοκρατία” και “Ψηφίστε στις 15”, δίνοντας κουράγιο στον λαό να νικήσει τον φόβο του και να πάει στις κάλπες.
Το πολυβραβευμένο ντοκυμανταίρ του Pedro Aspeg είναι γεμάτο από Δημοκρατία, ποδόσφαιρο και rock n’ roll – όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά!
Και πάνω απ΄όλα είναι μιά ηχηρή σφαλιάρα σε όλους, όσοι εξακολουθούν να πιπιλίζουν την καραμέλα, ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού…
(η προβολή γίνεται σε συνεργασία με το κινηματογραφικο-ποδοσφαιρικό φεστιβάλ ΟffSide Festival, που ξεκίνησε φέτος στην Θεσσαλονίκη.
Ο Μιχάλης Σπανός από το OffSide Festival θα ταξιδέψει στην Πάτρα καλεσμένος του Δήμου).http://www.pedroasbeg.com/#!democracia-em-preto-e-branco/cjtr
http://www.offsidefestival.gr/
ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ / ΑΡΣΑΚΕΙΟ /
2. “Αποσπάσματα” του Ηλία Χαρίση
(Fragmenta, Ελλάδα, 5′, 2016. έγχρωμο, μυθοπλασία)
Tα “Fragmenta” («Αποσπάσματα») εἰναι μια ταινία μικρού μήκους για την γυναικεία φύση από την παιδική ηλικία μέχρι την ενήλικη ζωή.
Μια γυναίκα έχει ένα σοβαρό ατύχημα με το ποδήλατο της και μεταφέρεται εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Μέσα από μια αλληλουχία παραισθήσεων επέρχεται η πάλη των συναισθημάτων και των επιθυμιών, η πάλη της ζωής με τον θάνατο.
Η ταινία έχει ως θέμα τη μάστιγα της κακοποίησης εναντίον των γυναικών και δημιουργήθηκε από μια ομάδα Πατρινών και μη καλλιτεχνών που εκφράζουν τους κοινωνικούς προβληματισμούς τους μέσω της δημιουργίας (υποκριτική, μουσική, εικαστικά κλπ)
3. “Το Αρνάκι” του Kutluğ Ataman
( Kuzu/ The Lamb, Tουρκία /Γερμανία, 87′, 2014, έγχρωμο, μυθοπλασία)
Ο μικρός Μερτ ζει με την οικογένειά του σ’ ένα πάμφτωχο χωριό της Ανατολίας: τα χαμόσπιτα της κοινότητας μοιάζουν με κόκκους από χώμα μέσα στο συναρπαστικό τοπίο της στέπας με τις πηγές, που αναβλύζουν, περικυκλωμένη από προστατευτικά, χιονισμένα βουνά. Ο Μερτ σε λίγες μέρες θα κάνει την περιτομή του, σύμφωνα με την παράδοση του χωριού.
Ο μέθυσος “ειδικός” θα έρθει με το κάρο του να τακτοποιήσει όλα τα συνομίληκά του αγοράκια. Το έθιμο θέλει η οικογένεια του αγοριού να παραθέσει μια μεγάλη γιορτή και να σφάξει προς τιμήν του ένα αρνάκι. Μόνο που η οικογένεια του Μερτ είναι πολύ φτωχή για να το αγοράσει. Ο μπαμπάς του, ο Ισμαήλ, είναι ένας loser χαραμοφάης, παρότι η άρτι αποκτηθείσα δουλειά του στο τοπικό σφαγείο θα έμοιαζε ελπιδοφόρα, αν δεν ξόδευε το μισθό του στην “χορεύτρια” Σαφιγιέ. Η μαμά του, η πανέμορφη Μεντινέ, δυναμική και αποφασισμένη, ψάχνει να βρει η ίδια τρόπους να εξασφαλίσει το αρνάκι, αλλά τα κλαδιά, που συλλέγει και πουλάει δε φτάνουν για το αντίτιμο και ο αυστηρός προς τις γυναίκες κοινωνικός κώδικας δεν της επιτρέπει πολλές εναλλακτικές.
Κι ο Μερτ έχει τους δικούς του λόγους να προσπαθήσει ν’ αγοράσει το αρνάκι του: η διαβολική αδελφή του τον έχει πείσει, ότι αν δε βρεθεί το ζωντανό, οι γονείς θα σφάξουν τον ίδιο και θα τον ταΐσουν παϊδάκια στους καλεσμένους!
Ο 55χρονος Κωνσταντινουπολίτης σκηνοθέτης και βραβευμένος εικαστικός δημιουργός Κουτλούγ Αταμάν καταφέρνει με το “Kuzu”, που έκανε πρεμιέρα στο Πανόραμα του Φεστιβάλ Βερολίνου (Βραβείο CICAE του Τμήματος “Πανόραμα”), βραβεύτηκε ως καλύτερη ταινία στο Φεστιβάλ της Αντάλια και παρουσιάσθηκε στο 55ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στις “Ματιές στα Βαλκάνια”, ένα σπάνιο επίτευγμα: στήνει μια γεμάτη χιούμορ, ανοιχτόκαρδη και τρυφερή, ανθρώπινη ταινία, μέσα σ’ ένα υποβαθμισμένο περιβάλλον από το οποίο δεν τραβά τα μάτια, αναδεικνύοντας τόσο τη μεγαλειώδη τουρκική φύση, όσο και την κατάφορη κοινωνική αδικία, τη γυναικεία ανισότητα και την παρωχημένη κοσμοθεωρία της σύγχρονης Τουρκίας…(Λήδα Γαλανού, flix.gr)
http://www.kutlugataman.com/site/movies/movie/250/
http://www.witchfilms.com/the-lamb.php
https://www.berlinale.de/en/archiv/jahresarchive/2014/02_programm_2014/02_Filmdatenblatt_2014_20144017.php#tab=filmStills
http://flix.gr/cinema/kuzu-lamb-review.html
ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΙΟΥΛΙΟΥ/ ΠΛΑΖ /
4. “Ο Πρίγκηπας των Πετραδιών” του Michel Ocelot
(Le Prince des Joyaux /The Jewel Prince, Γαλλία, 12′, 1992, έγχρωμο, κινούμενο σχέδιο)
Η τελευταία μικρού μήκους ταινία του μάγου Michel Ocelot, πριν κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση το 1998 με το αριστουργηματικό “Ο Κιρικού και η Μάγισσα” (Kirikou et la Sorcière / Kirikou and the Sorceress).
Όπως λέει και ο ίδιος “σε αυτό το παραμύθι η έμπνυσή μου έρχεται από την Ανατολή και λατρεύω να συνυπάρχω με Πρίγκηπες, Πριγκίπισσες, Σουλτάνους, τουρμπάνια, παλάτια, ερήμους, πολύτιμα πετράδια, αετούς. Κι όλα αυτά μπολιασμένα με το Μίσος και την Αγάπη”.
http://www.michelocelot.fr/#the-jewel-prince
5. “Τα Παραμύθια της Νύχτας” του Michel Ocelot
(Les contes de la nuit / Tales of the Night, Γαλλία, 84′, 2011, έγχρωμο, κινούμενο σχέδιο / Τεχνική θεάτρου Σκιών)
Κάθε νύχτα, ένα αγόρι, ένα κορίτσι κι ένας ηλικιωμένος τεχνικός συναντιούνται σ’ έναν κλειστό και εγκαταλειμμένο κινηματογράφο. Αυτό το παλιό παλάτι των κινουμένων εικόνων κρύβει ένα μυστικό. Καθώς λένε οι φήμες, ο κινηματογράφος είναι ένας μαγικός τόπος όπου οι τρεις φίλοι ψαχουλεύουν, φαντασιώνονται, φοράνε κοστούμια και ενσαρκώνουν ρόλους, πρωταγωνιστώντας σε ιστορίες βγαλμένες από τη φαντασία και που την νύχτα γίνονται γι’ αυτούς πραγματικότητα. Τότε, μάγοι και ξωτικά καταλαμβάνουν την αίθουσα, θαρραλέοι ιπποκόμοι λαχταρούν όμορφες πριγκίπισσες, λυκάνθρωποι ουρλιάζουν και σκληρόκαρδες κυράδες κάνουν τις βαριές, μεταξωτές τους φούστες να θροΐζουν. Εδώ, οι πόλεις είναι από χρυσάφι και τα δάση είναι τόσο πυκνά, που, αν μπεις, δεν μπορείς ποτέ να ξαναβγείς. Σ’ αυτό το μαγικό σύμπαν, που διαχέεται από κύματα αρμονίας, θεϊκές χορωδίες ανταγωνίζονται τον υπόκωφο ρυθμό των τυμπάνων. Κάτι νύχτες σαν κι αυτές, η μοχθηρία μπορεί να φέρει μεγάλη κακοτυχία. Στο τέλος, όμως, το καλό πάντα νικά…
Η ταινία προβλήθηκε τον Νοέμβριο του 2011 στο 52ο Φεστιβάλ Κνηματογράφου στα πλαίσια της ημέρας Γαλλοφωνίας, ενώ τον Μάρτιο του 2012 συμμετείχε στο 13ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας.
http://www.michelocelot.fr/#tales-of-the-night
http://festivalfilmfrancophone.gr/fff13/film-details.php?id=40
http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=960&date=6/11/2011&movie=2169
ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ / ΠΛ.ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ /
6. “Πραγματικές Αλήθειες” του Nicolás Gil Lavedra
(Verdades verdaderas, la vida de Estela / Real Truths. The Life of Estela, Αργεντινή, 110′, 2011, έγχρωμο, μυθοπλασία)
Οι αγνοούμενοι της Αργεντίνικης δικτατορίας και η αρπαγή των παιδιών τους είναι μιά πληγή, που δεν θα “κλείσει” ποτέ. Και ο κινηματογράφος δεν θα σταματήσει ποτέ να ξύνει την πληγή και να κρατά την μνήμη (και την ελπίδα) ζωντανή. Η ταινία “Πραγματικές Αλήθειες” είναι μιά ιδιαίτερη περίπτωση. Ο 33χρονος σκηνοθέτης της Νικολάς Χιλ Λαβέρδα, είναι γιός ενός από τους δικαστές, που δίκασαν και καταδίκασαν τα κτήνη της δικτατορίας. Έτσι, ίσως φαντάζει φυσιολογικό, ότι θέλησε με την ευαίσθητη ταινία του να διηγηθεί την ιστορία της Εστέλα ντε Καρλότο, που από μιά διευθύντρια σχολείου μεταμορφώθηκε σε σύμβολο της Αντίστασης, μέσα από τις “Γιαγιάδες της Πλατείας Μαίου”. Η Εστέλα ήταν μια κυρία της μεσαίας τάξης, που μοίραζε το χρόνο της ανάμεσα στην οικογένειά της και την δουλειά της και ζούσε εντελώς απομακρυσμένη από κάθε πολιτική δραστηριότητα. Δεν ίσχυε, όμως, το ίδιο γιά την κόρη της Λάουρα, η οποία συλλαμβάνεται, ενώ είναι έγκυος…
Οι στρατιωτικοί θα απαγάγουν την Λάουρα, θα την κρατήσουν στην ζωή μέχρι να γεννήσει και στην συνέχεια θα την σκοτώσουν, δίνοντας το μωρό γιά υιοθεσία.
Η ταινία, ισορροπώντας ανάμεσα στην μυθοπλασία και στο ντοκυμανταίρ, καταγράφει τον πόνο, αλλά και τον αγώνα της Εστέλα και των υπολοίπων “Γιαγιάδων της Πλατείας Μαίου”.http://atenas.cervantes.es/FichasCultura/Ficha91239_07_20.htm
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 / ΠΛΑΖ
7. “Τα Παιδιά του Φεγγαριού” της Manuela Stacke
(Mondscheinkinder / Children of the Moon, Γερμανία, 87′, 2006, έγχρωμο, μυθοπλασία / κινούμενο σχέδιο)
Ο 6χρονος Paul είναι ένας φοβερός πιτσιρικάς, που πάσχει από καρκίνο του δέρματος. Πρέπει να αποφεύγει τον ήλιο, αφού κάθε επαφή με τις αχτίνες του
μπορεί να βλάψει όχι μόνο το δέρμα του, αλλά και την ίδιά του την ζωή. Έτσι μένει συνεχώς μέσα στο σπίτι και βγαίνει μόνο την νύχτα.
Μόνη του συντροφιά η 12χρονη αδελφή του Lisa, που σκαρφίζεται ένα παραμύθι γιά να εξηγήσει στον αδελφό της την δύσκολη κατάστασή του.
Του λέει, λοιπόν, ότι είναι ένας αστροναύτης, που το διαστημόπλοιό του χάθηκε χιλιάδες έτη φωτός μακρυά από τον Πλανήτη του και βρέθηκε τυχαία στην Γη.
Του υπόσχεται, μάλιστα, ότι θα τον βοηθήσει να επισκευάσουν το διαστημόπλοιό του, ώστε να επιστρέψει σύντομα στον πλανήτη του.
Το γλυκόπικρο αυτό παραμύθι, που σκαρφίζεται η αδελφή, που ουσιαστικά προετοιμάζει και το Ταξίδι του μικρού Παύλου στον Ουρανό, η σκηνοθέτιδα μαεστρικά επιλέγει να το δείξει σε κινούμενο σχέδιο.
Το “Παιδί του Φεγγαριού”, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας (και ταυτόχρονα η πτυχιακή της ταινία γιά την Σχολή Τηλεόρασης και Κινηματογράφου του Μονάχου) είναι γλυκιά σαν τον μικρό Παύλο και πικρή σαν τον τελευταίο αποχαιρετισμό.
Πάνω απ΄όλα, όμως, είναι γενναία σαν όλους τους κοσμοναύτες, που δεν φοβήθηκαν το μεγάλο ταξίδι.
http://www.german-films.de/filmarchive/browse-archive/view/detail/film/children-of-the-moon/
8. “Brooklyn” του Pascal Tessaud
(Γαλλία / 83’ / 2014 / έγχρωμο / μυθοπλασία)Η Coralie (καταπληκτική στον ρόλο η μουσικός και ηθοποιός Kt Gorique), εικοσιδυάχρονη ελβετίδα ράπερ, που εμφανίζεται με το όνομα “Brooklyn”, αφήνει πίσω την χώρα της κι έναν πατέρα, που δεν την καταλαβαίνει για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Μένει στο σπίτι μιάς συνταξιούχου, της Odette, βρίσκει δουλειά σε έναν μουσικό σύλλογο στα παρισινά προάστια, στο Saint-Denis.
Στην διάρκεια μιας βραδιάς slam, ένας από τους παρουσιαστές την σπρώχνει στη σκηνή. Διστακτική στην αρχή, κατακτά το κοινό της και γοητεύει τον ράπερ Issa, τον νεαρό ανερχόμενο αστέρα της πόλης…
Ο σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας και παραγωγός Pascal Tessaud από το 2002 έως το 2012 γυρίζει τις μικρού μήκους ταινίες “Noctambules, L’Été de Noura”, “Faciès” καθώς και το “La Ville Lumière”, που κερδίζει το πρώτο βραβείο στα φεστιβάλ της Βαρσοβίας, του Τορόντο και του Μεξικού αλλά και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Colcoa του Λος Άντζελες το 2013.
Σκηνοθετεί μουσικά ντοκιμαντέρ όπως το “Slam, ce qui nous brûle” το 2007, που προβλήθηκε σε 50 χώρες. Μόλις ολοκλήρωσε τα γυρίσματα του πιο πρόσφατου ντοκιμαντέρ του, “Beatbox, Boom bap autour du monde”, μεταξύ Παρισιού, Βερολίνου και Νέας Υόρκης.
Το “Brooklyn”, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, που την γυρίζει σχεδόν με δικά του έξοδα, παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ των Καννών το 2014, στο πρόγραμμα της Ένωσης για τη Διανομή του Ανεξάρτητου Κινηματογράφου, καθώς και σε 40 διεθνή φεστιβάλ. Επίσης προβλήθηκε στο “Πανόραμα του Γαλλόφωνου Κινηματογράφου” του 17ου Φετσιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.http://festivalfilmfrancophone.gr/film-details.php?id=95
http://www.lacid.org/brooklyn
ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ/ ΠΛΑΖ
ΔΕΥΤΕΡΑ 01 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ/ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΡΗΝΗΣ
9. “Θύλακας” του Goran Radovanovic
(Enklava /Enclave, Σερβία-Γερμανία, 92′, 2015, έγχρωμο, μυθοπλασία)
O Νέναντ είναι ένας πιτσιρικάς, που ζει με τον πατέρα του και τον άρρωστο παππού του σ’ ένα “θύλακα”, μια μικρή σερβική κοινότητα στο μουσουλμανικό Κοσσυφοπέδιο.
Ένα τεθωρακισμένο όχημα της ειρηνευτικής δύναμης του Ο.Η.Ε τον πηγαίνει κάθε μέρα στο Σχολείο, στο οποίο είναι ο μοναδικός μαθητής.
Προσπαθεί να κάνει φίλους, αλλά πέφτει πάνω στο μίσος ενός συνομηλίκου Αλβανόφωνου βοσκού, που έχασε στον πόλεμο τον πατέρα του και μισεί θανάσιμα τους Σέρβους.
Η Οδύσσεια του μικρού θ’ αρχίσει, όταν θα πρέπει να μπει στην περιοχή του “εχθρού”, γιά να ειδοποιήσει τον Ορθόδοξο παππά, ότι ο παπούς του είναι στα τελευταία του…
Ο Σέρβος σκηνοθέτης σημειώνει: “θέλησα με την ταινία μου να υψώσω ένα ερώτημα: “μπορούν να συνυπάρξουν οι δυό κοινότητες σε “θύλακες”, όπου η μειονότητα των Χριστιανών Σέρβων είναι νησίδες, πειτριγυρισμένες από την θάλασσα της Μουσουλμανικής πλειοψηφίας?”
Ο “Θύλακας” ήταν η επίσημη πρόταση της Σερβίας γιά το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2015.
http://www.neanikoplano.gr/content/%CE%B8%CF%8D%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82-enclave-enklava
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ / ΠΛΑΖ
10. “Αριστερά Δεξιά” των Σταύρου Ράπτη – Αργύρη Γερμανίδη
(Ελλάδα/ 14′ / 2009 /έγχρωμο / μυθοπλασία)
Δυο άγνωστοι αναγκάζονται να περάσουν μια νύχτα μαζί
37 συμμετοχές, 6 βραβεύσεις σε διεθνή φεστιβάλ.
11. “Ποδήλατα εναντίον αυτοκινήτων” του Fredrick Gertten
(Bikes vs Cars /Σουηδία /91′ /2015/ έγχρωμο /ντοκυμανταίρ)
Το Bikes vs Cars παρουσιάζει μια παγκόσμια κρίση για την οποία είναι ανάγκη να μιλήσουμε: κλιματική αλλαγή, μείωση των φυσικών πόρων, πόλεις “πνιγμένες” στα αυτοκίνητα και κάτοικοι, που ζουν σε ένα περιβάλλον με επικίνδυνη ρύπανση και αφόρητο θόρυβο. Το ποδήλατο και η χρήση του μπορούν να αποτελέσουν μια πρόταση απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο. Όμως, τα ισχυρά συμφέροντα των αυτοκινητιστικών και πετρελαϊκών βιομηχανιών, οι οποίες βρίσκονται στο κέντρο του οικονομικού μας συστήματος, έρχονται σε σύγκρουση με την εξάπλωση της χρήσης του ποδηλάτου.
Η ταινία ακολουθεί ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου, που αγωνίζονται για την δημιουργία πιό ανθρώπινων πόλεων και αρνούνται πεισματικά να σταματήσουν να κάνουν ποδήλατο παρά τις δυσκολίες. Η Aline, ακτιβίστρια ποδηλάτισσα από το Σάο Πάολο, μιά από τις πιο επικίνδυνες πόλεις για να κάνεις ποδήλατο, αντιτίθεται στις συνθήκες και μας δείχνει την θετική πλευρά του να κινείται με ποδήλατο στην πόλη της. Στο Τορόντο, όπου ο δήμαρχος ξηλώνει τους ποδηλατοδρόμους, βλέπουμε μέλη της οργάνωσης Urban Repair Squad να τους ξαναφτιάχνουν τα βράδια με σπρέι και στένσιλ. Από τους ακτιβιστές του Σάο Πάολο, του Τορόντο και του Λος Άντζελες που παλεύουν για τους ποδηλατόδρομους, μέχρι την Κοπεγχάγη, όπου το 40% των κατοίκων κινείται καθημερινά με ποδήλατο, το “Bikes vs Cars”, παρουσιάζει με συγκεκριμένα στοιχεία, τους αγώνες των ποδηλατών σε μια κοινωνία, που κυριαρχείται από τα αυτοκίνητα, καθώς και τις επαναστατικές αλλαγές, που μπορούν να πραγματοποιηθούν αν περισσότερες πόλεις απομακρυνθούν από το αυτοκινητοκεντρικό μοντέλο μετακινήσεων.
Ο 60χρονος Σουηδός σκηνοθέτης σημειώνει: “έχοντας γεννηθεί σε μιά πόλη σαν το Μάλμε, όπου το ποδήλατο είναι η φυσική επιλογή να μετακινηθείς από το ένα μέρος στο άλλο, ταξίδευσα τον κόσμο αναρωτώμενος, γιατί τα ποδήλατα είναι τόσο λίγα”.
BΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ:
Docs Against Gravity Film Festival – Special Mention, 2015UK Green Film Festival – Audience Award, 2015
Tempo Documentary Award – Honourable Mention, 2015
Cinemambiente Environmental Film Festival – Best Film, 2015
South By South West – World Premiere, 2015
Full Frame Documentary Film Festival – Official Selection, 2015
http://www.wgfilm.com/english/WGfilm_english/fredrik_gertten_english/
http://www.bikes-vs-cars.com/
ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ / ΚΑΣΤΡΟ ΡΙΟΥ
“Θύλακας”
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ/ ΠΛΑΖ
12. “Τα αγρίμια” της Patricia Ferreira
(Los niños salvajes / Els Nens Salvatges / The Wild Children / Ισπανία / 2012 / 100′ / έγχρωμο / μυθοπλασία)
Ο Άλεξ, ο Γκάμπι και η Όκι, τρεις έφηβοι που ζουν σε μια μεγαλούπολη, είναι τελείως άγνωστοι για τους γονείς τους, για τους δασκάλους τους, αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Η συναισθηματική τους απομόνωση φτάνει στα όριά της και έχει απρόσμενες και τρομερές συνέπειες που θα συνταράξουν την κοινωνία.
Η 65χρονη Μαδριλένα σκηνοθέτιδα Patricia Ferreira μοιάζει να εκλιπαρεί μαζύ με τους εφήβους ήρωες της ταινίας της: “Αγάπη! Αγάπη! Αγάπη!”. Και κατανόηση. Αυτό, που απεγνωσμένα αναζητούν ο ‘Αλεξ, η Γκάμπι και η Όκι…
Μιά ταινία τρυφερή μαζύ και άγρια σαν τους υπέροχους εφήβους πρωταγωνιστές της. Δεν είναι, άλλωστε, διόλου τυχαίες οι πολλές υποψηφιότητες, αλλά και βραβεύσεις των εφήβων πρωταγωνιστών της ταινίας σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ.
http://atenas.cervantes.es/FichasCultura/Ficha95936_07_20.htm
https://losninossalvajes.wordpress.com/
ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ/ ΣΚΑΓΙΟΠΟΥΛΕΙΟ
13. “Χρώμα Δέρματος: Mελί” του Laurent Boileau, Jung Henin
(Couleur de peau: Miel / Approved for adoption / Bέλγιο / 2012 / 75′ / έγχρωμο / κινούμενο σχέδιο, ντοκυμανταίρ)Μετά το τέλος του πολέμου της Κορέας, 200.000 παιδιά διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Είτε από μόδα, έιτε από πραγματική αγάπη πολλά ζευγάρια αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα ορφανό από την Κορέα. Ένα από τα μικρά, που “Εγκρίθηκαν γιά Υιοθεσία” είναι και ο Jung (-sik Jun στα Κορεάτικα και Henin στα Βέγικα).
Ο μικρός Jung βρίσκει καταφύγιο στο σχέδιο στην προσπάθειά του γιά προσαρμογή. Το 2007, αναγνωρισμένος, πιά, καλλιτέχνης, αλλά πάντα διχασμένος, θα δημιουργήσει το κόμικ
“Couleur de peau: Miel” (“Xρώμα Δέρματος: Mελί”). Πέντε χρόνια μετά, το 2012, μαζύ με τον Laurent Boileau θα μεταφέρει το κόμικ στην μεγάλη οθόνη και, μέσα από τις κινούμενες εικόνες, θα επιστρέψει γιά πρώτη φορά σε μέρη και καταστάσεις, που ακόμα τον στοιχειώνουν: το ορφανοτροφείο, την άφιξή του στο Βέλγιο, την οικογενειακή ζωή, την δύσκολη εφηβεία…Γιά πρώτη φορά θα επιστρέψει και στην γενέθλια πόλη την Σεούλ…
“Τό Χρώμα Δέρματος: Μελί” είναι μιά εξαιρετική ταινία. Από την μιά το θέμα της κι από την άλλη ο τρόπος, που οι δυό σκηνοθέτες διαλέγουν να αφηγηθούν την ιστορία του Jung: μυθοπλασία σε κινούμενο σχέδιο από την μιά και ντοκυμανταίρ από την άλλη.
Η ταινία προβλήθηκε το 2013 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στα πλαίσια του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, ενώ έχει ταξιδέψει τον κόσμο, συμμετέχοντας και κερδίζοντας διακρίσεις σε πολλά Φεστιβάλ (όπως το ΑnimaFest στο Ζάγκρεμπ, την Ιαπωνία και αλλού).
Συνειδητά επιλέχθηκε γιά την προβολή ο χώρος του Σκαγιοπουλείου. Η κατάλληλη τανία, στο κατάλληλο μέρος. Ο νοών νοείτω…
http://www.festivalfilmfrancophone.gr/fff14/film-details.php?id=29
http://english.hani.co.kr/arti/english_edition/e_entertainment/635643.html
http://www.koreaherald.com/view.php?ud=20140509001159
ΠΕΜΠΤΗ 08 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ / ΠΛΑΖ
14. “Όταν αρχίζει το τραγούδι” του Γιάννη Πόθου
(Ελλάδα / 2014 / 8′ / έγχρωμο / μουσικό ντοκυμανταίρ)
Το μικρού μήκους ντοκυμανταίρ “Όταν αρχίζει το τραγούδι” αποτελεί το κινηματογραφικό πορτραίτο της Μαρίας, μίάς νεαρής τυφλής κοπέλας με αυτισμό, που προσπαθεί να βρει εσωτερική γαλήνη μέσα από τον θαυμαστό κόσμο της μουσικής.
Με οδηγό το ταλέντο της, μας καλεί να μοιραστούμε το δικό της τραγούδι πάνω στη σκηνή.
http://tdf.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=1247&date=22/3/2015&movie=1523
15. “Η Βιολέτα Πήγε στον Ουρανό” του Andres Wood
(Violeta se fue a los cielos / Violeta Went to Heaven / Xιλή, Αργεντινή, Βραζιλία / 110′ / 2011 /έγχρωμο / μυθοπλασία)
Τον 51χρονο Χιλιάνο σκηνοθέτη Αντρες Γουντ τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα με την τρυφερή ταινία του “Ματσούκα” (Machuca).
Πολιτικοποιημένος και συνάμα τρυφερός με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Δεν προξενεί, λοιπόν, καμιά εντύπωση, που ένας Χιλιάνος σκηνοθέτης διαλέγει να αφηγηθεί το ταξίδι μιάς θρυλικής συμπατριώτισσάς του στον Ουρανό. Η Βιολέτα Πάρρα είναι ένας Θρύλος.
‘Εζησε στην Χιλή την περίοδο των μεγάλων πολιτικών ανακατατάξεων, που οδήγησαν στη δυσαρέσκεια του λαού λόγω πανύψηλου πληθωρισμού, ανεργίας και φτώχειας. Γεγονότα που είχαν μετατρέψει κυρίως την ύπαιθρο σε παραγκουπόλεις. Σε μία από αυτές γεννήθηκε και μεγάλωσε και η ίδια.
Η Σαβίνα Ακουμιανάκη γράφει στο www.jazzbluesrock.gr: “Γράφε όπως θέλεις, χρησιμοποίησε όποιους ρυθμούς σου βγαίνουν, δοκίμασε διαφορετικά όργανα, κάτσε στο πιάνο, κατάστρεψε το μέτρο, φώναξε αντί να τραγουδήσεις, φύσα την κιθάρα και χτύπα το κόρνο. Μίσησε τα μαθηματικά κι αγάπησε τους στροβίλους. Η δημιουργία είναι ένα πουλί που δεν έχει σχέδιο πτήσης, που ποτέ δεν θα πετάξει σε ευθεία γραμμή”. Αυτό το μότο χρησιμοποίησε σε όλη της ζωή η Βιολέτα Πάρρα. Μία γυναίκα, που έδειξε τον δρόμο σε πολλούς καλλιτέχνες. Ήταν ένας άνθρωπος, που ασχολήθηκε με το προοδευτικό κίνημα και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Χιλής.
Συνθέτης, τραγουδίστρια, λαογράφος, ζωγράφος, αγωνίστρια. Σε όσους προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την αξία της, στοχευμένα χρησιμοποιώντας την πολιτική της δράση εκείνη απαντούσε πολύ έξυπνα: “Τρέχει στις φλέβες μου κόκκινο αίμα. Αν και σε σας, τότε είμαστε σύντροφοι”.
Άλλωστε πώς είναι δυνατόν να είσαι απλά καλλιτέχνης αδιαφορώντας για την ζωή (των) γύρω σου? Ο λόγος, που οδηγούσε την Βιολέτα Πάρρα να είναι αυτό που ήταν, να γράφει αυτά που έγραφε, να ζωγραφίζει αυτά που ζωγράφιζε, να συνθέτει και να κάνει, ότι άλλο έκανε ήταν λόγω των ανθρώπων, που την περιέβαλλαν, όπως έλεγε. Αυτός ήταν ο κόσμος της, αυτό ήταν το κίνητρο της, η ζωή της όλη. Τα τραγούδια της είναι τα τραγούδια αυτών των ανθρώπων, οι πίνακες της ακόμα είναι αυτοί. Αν δεν υπήρχε αυτός ο κόσμος γύρω της, αυτή δεν θα ήταν αυτό που ήταν.
Η ταινία παρόλο που διαδραματίζεται σ’ αυτό το πολιτικό πλαίσιο δεν μένει εκεί. Δεν είναι μια πολιτική ταινία. Δεν είναι καν μια αντικειμενική ταινία, αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος. Κι αυτό είναι το ωραίο αυτής της ταινίας. Είναι μια ανάμνηση, μια αφήγηση του ονείρου ενός παιδιού που παρέμεινε παιδί μέχρι το τέλος. Ακολουθεί την αφήγηση της ζωής της Βιολέτα Πάρρα, όπως η ίδια την εξιστορεί σε μια συνέντευξη, που έδωσε το 1962, πέντε χρόνια πριν δώσει τέλος στην ζωή της. Χωρίς να γίνονται παρατεταμένες αναφορές σε πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις, η ταινία προσφέρει στοιχεία και εικόνες για ακονισμένα μυαλά. Η έξυπνη σκηνοθεσία του Αντρές Γούντ, που χρησιμοποιεί συνεχείς χρονικές παλινδρομήσεις, μπρος πίσω στην ζωή της ηρωίδας, δίνει την αίσθηση ενός μαγικού ρεαλισμού. Έτσι πολύ ρεαλιστικές καθημερινές στιγμές από την ζωή της συνδέονται με εικόνες και τραγούδια, με “θύμησες” και “συμβολικά όνειρα”.
“Η Βιολέτα πήγε στον Ουρανό” είναι ένα ταξίδι. Μια χαλασμένη παλιά κιθάρα, η μόνη κληρονομιά από τον πατέρα της γίνεται το όχημα, που θα την οδηγήσει, μέσα από περιπλανώμενους θιάσους, σε μια διεθνή καριέρα αλλά και στην καταγραφή και διάσωση της ξεχασμένης ως τότε λαϊκής παράδοσης της Χιλής. Έτσι το όνομα της γίνεται συνώνυμο του κινήματος του “Νέου Χιλιάνικου Τραγουδιού” (Nueva Canción Chilena)
http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=1057&SectionID=205&MovieID=2286
http://www.nytimes.com/2013/03/29/movies/violeta-went-to-heaven-directed-by-andres-wood.html?_r=0
http://www.chileno.co.uk/chile/andres-wood-chilean-film-director#.V3mGd6LML3U
ΠΕΜΠΤΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ / ΟΣΕ ΒΡΑΧΝΑΙΙΚΑ
16. “Διώνη” του Θάνου Ψυχογυιού
(Ελλάδα / 16′ / 2014 / έγχρωμο / μουσικό ντοκυμανταίρ)
Ένα μουσικό ντοκυμανταίρ για την παράδοση και την σχέση μας με αυτή. Η Διώνη, ένα νέο γυναικείο πολυφωνικό φωνητικό σχήμα, προσπαθεί, ταυτόχρονα, να διατηρήσει τα πολυφωνικά ηπειρώτικα ακούσματα, που απέκτησε βιωματικά και να δημιουργήσει έναν πιο σύγχρονο και προσωπικό τρόπο έκφρασης
http://tdf.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&page=1247&date=19/3/2015&movie=1495
“Η Βιολέτα Πήγε στον Ουρανό”
