Η Μήδεια αναδείχτηκε από τον Ευριπίδη σε διαχρονικό σύμβολο της αιώνιας μάχης ανάμεσα στα δύο φύλα. Μια τραγωδία πάθους, ένα εναλλασσόμενο παιχνίδι ισορροπίας μεταξύ ζωής και θανάτου, με άξονα και επίκεντρο τον έρωτα. Μια τραγική ιστορία που έμεινε διαχρονική στους αιώνες.

Ο Ευριπίδης, μάρτυρας της προσφυγιάς, της απώλειας και του πολέμου και διαχρονικός προφήτης της αλήθειας, γράφει για τις καταστρεπτικές συνέπειες του ανεξέλεγκτου πάθους στον άνθρωπο, της περιθωριοποίησης και του αποκλεισμού.

Η αρχετυπική πάλη μεταξύ αρσενικού και θηλυκού και η σύγκρουση ανάμεσα στην αρχέγονη πίστη των όρκων και τον στείρο ορθολογισμό, αναδεικνύει την εικόνα μιας κοινωνίας με συγκεκριμένο υλιστικό προσανατολισμό. Μια αναγωγή στην Αθήνα της εποχής και στην επεκτατική πολιτική παντός καιρού, που σκοτώνει τα παιδιά της στο βωμό της δύναμης, της εξουσίας και του κέρδους.

Ο  Ιάσονας αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Μήδεια, για να παντρευτεί τη Γλαύκη, κόρη του βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα, διεκδικώντας μερίδιο στην εξουσία. Ο Κρέοντας αποφασίζει να εξορίσει τη Μήδεια και τα παιδιά από την πόλη, με τη συναίνεση του πατέρα τους. Μετά την προδοσία του Ιάσονα και την καταπάτηση των όρκων, η Μήδεια, αποφασίζει να τον εκδικηθεί, εμπλέκοντας και τα παιδιά στα σχέδιά της για εκδίκηση, στέλνοντάς τα να προσφέρουν θανάσιμα δώρα στη νέα βασιλική σύζυγο του πατέρα τους:  χρυσό πέπλο και χρυσό στεφάνι. Εκείνη τα φοράει και πεθαίνει. Όπως πεθαίνει κι ο Κρέοντας, μόλις την παίρνει στην αγκαλιά του. Η Μήδεια σκοτώνει τα παιδιά της, επιβιβάζεται σε άρμα-δώρο του Ήλιου που το οδηγούν φτερωτοί δράκοντες και καταφεύγει στην Αθήνα.