Ο Γιώργος Μαζωνάκης επέστρεψε, το βράδυ της Πέμπτης, στην Πάτρα, την πόλη που τον ανέδειξε πριν από αρκετά χρόνια και υπήρξε αφετηρία για μία διαδρομή γεμάτη επιτυχίες. Οι Πατρινοί ανταποκρίθηκαν και φέτος στη συναυλία του δημοφιλούς καλλιτέχνη που πραγματοποιήθηκε στο ασφυκτικά γεμάτο Παμπελοποννησιακό στάδιο.
Από το πλευρό του φυσικά δεν έλειψαν ο Φώτης Παπαζήσης και η Δέσποινα Τάτα, που τον πλαισίωσαν μουσικά.
Με τραγούδια τριάντα ετών και μια ορχήστρα εξαιρετικών μουσικών σε νέες ενορχηστρώσεις και δημιουργικές περιπέτειες, ο αγαπημένος τραγουδιστής μάς ταξίδεψε στις μεγαλύτερες και τις ομορφότερες πόλεις με οδηγό το συναίσθημα μιας ακόμη sold out χρονιάς. Οπως ήταν αναμενόμενο, ο αγαπημένος καλλιτέχνης, που επάξια τόσο με την πολύχρονη μουσική του πορεία όσο και με τις στυλιστικές του επιλογές κέρδισε τον τίτλο του απόλυτου Ελληνα σταρ, έδωσε την προγραμματισμένη του συναυλία, χαρίζοντας αξέχαστες στιγμές στην αχαϊκή πρωτεύουσα.
Άρθρο του Βασίλη Ζώτου Προέδρου της Διοικούσας Επιτροπής του Σταδίου και υποψήφιου δημοτικού συμβούλου.
Οφείλω αρχικά να αυτοσυστηθώ, καθότι παραμένω ελάχιστα γνωστός στο ευρύ κοινό, μιας και δεν επεδίωξα όλα αυτά τα 9 χρόνια -λόγω χαρακτήρα- την οποιαδήποτε προβολή. Είμαι ο Βασίλης Ζώτος, ηλεκτρονικός μηχανικός και είμαι επικεφαλής του Διοικούσας επιτροπής του Παμπελοποννησιακού σταδίου. Μιας επιτροπής διαπαραταξιακής, τοποθετημένης από το Δημοτικό συμβούλιο, μη αμειβόμενης. Για τις υπηρεσίες δηλαδή που προσφέρω 9 χρόνια τώρα, δεν αμείβομαι, ούτε διαχειρίζομαι χρήματα.
Το Αθλητικό συγκρότημα του Παμπελοποννησιακού Σταδίου το μεγαλύτερο αθλητικό κέντρο της Δυτικής Ελλάδας, παραχωρήθηκε ως γνωστόν στο Δήμο το 2008 από τα ολυμπιακά ακίνητα, βάσει προγραμματικής σύμβασης -που ουδέποτε τηρήθηκε- και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Το 2015 με την ανάληψη των καθηκόντων από τη δημοτική αρχή Πελετίδη, παραλάβαμε το στάδιο σχεδόν κλειστό, με κατεστραμμένες βασικές υποδομές και σε ένα βαθμό λεηλατημένο και αφημένο στην τύχη του, δηλαδή στην κατάσταση που ήταν και τα υπόλοιπα ολυμπιακά ακίνητα. (υπάρχουν άλλωστε σχετικά δημοσιεύματα).
Για να γίνει αντιληπτή ή επικρατούσα κατάσταση θα σας πω ενδεικτικά, πως:
Ο ετήσιος λογαριασμός του νερού, με σχεδόν κλειστό το στάδιο, ήταν 140 χιλιάδες ευρώ, (προφανώς υπήρχε κάποια μεγάλη διαρροή). Με την αποκατάσταση της βλάβης που κόστισε μόλις 300€, τα επόμενα χρόνια, με πλήρη λειτουργία του σταδίου το κόστος έπεσε από τις 140 χιλ. στις 10 έως 20 χιλ. €.
Ο χλοοτάπητας του βοηθητικού, αξίας περίπου 100 χιλ. € ήταν πλήρως κατεστραμμένος, λόγω μιας απλής βλάβης της αντλίας ποτίσματος (φωτ. Google earth). Η επισκευή κόστισε μόλις 200€.
Το κεντρικό ηχητικό σύστημα αξίας άνω των 200 χιλ. € ήταν καμένο και τμήματά του έλειπαν, επισκευάστηκε με προσωπική δουλειά και μόλις 1000€ για ανταλλακτικά (οι εταιρείες ζητούσαν 150.000€).
Τα ηλεκτρομηχανολογικά συστήματα γενικά είχαν καταρρεύσει σχεδόν στο σύνολό τους.
Η όλη εγκατάσταση έμπαζε από παντού νερά, οι εσωτερικοί χώροι μετατρέπονταν σε λίμνες σε κάθε ψιλοβρόχι, με αποτέλεσμα να είναι άχρηστοι, για οτιδήποτε.
Σημαντικές υποδομές έλειπαν. Είχαν κάνει φτερά…
Με λίγα λόγια, πλήρης εγκατάλειψη…
Το πρώτο πράγμα που κάναμε αναλαμβάνοντας, ήταν να θεσπίσουμε κανονισμό λειτουργίας, και να επανδρώσουμε το στάδιο με προσωπικό. Στη συνέχεια, στρωθήκαμε στη δουλειά. Μπροστά οι εργαζόμενοι του σταδίου. Με τη βοήθεια όλων των δημοτικών υπηρεσιών και με χρήματα από τα στενά οικονομικά του Δήμου, με πολύ κόπο και φιλότιμο, με πίστη σε αξίες για υπηρέτηση και προάσπιση του δημοσίου λαϊκού συμφέροντος, και πάνω απ’ όλα με ανιδιοτέλεια και τιμιότητα, κύριο χαρακτηριστικό όλων, εργαζόμενων και διοίκησης, κάνοντας το 1€ εκατό, αποκαταστάθηκαν τα πάντα, το στάδιο από ερείπιο μετατράπηκε μέσα σε ένα χρόνο σε κόσμημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το παραπάνω αναγνωρίζεται από πολλούς αθλητές, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Ολυμπιονίκης μας, Μίλτος Τεντόγλου, ο οποίος σε συνέντευξή του στο περιοδικό Trip, δήλωσε για το Παμπελοποννησιακό Στάδιο: «Είχα αγωνιστεί στο Πανελλήνιο του 2021, είναι πολύ καλό το στάδιο στην Πάτρα και έχω κάνει πολύ καλές επιδόσεις εκεί. Είναι ένα στάδιο όπου μπορεί να το χρησιμοποιεί κάθε αθλητής. Δυστυχώς, στην Αθήνα δεν έχουμε τέτοια στάδια για να κάνουμε Πανελλήνιο πρωτάθλημα και γι’ αυτό έχουν γίνει πολλά στην Πάτρα. Θα προσπαθήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε μεταγραφή τον δήμαρχό σας, τον Κώστα Πελετίδη. Να έρθει στην Αθήνα».
Και όλα αυτά σημειωτέον, χωρίς την παρέμβαση εργολάβων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Εδώ, πρέπει να τονισθεί πως οι κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια ήταν απούσες.
Για την ιστορία να επαναλάβω πως το 2008, με Προγραμματική Σύμβαση ανάμεσα στο Υπουργείο Πολιτισμού, την Περιφέρεια, τον Δήμο Πατρέων και τα Ολυμπιακά Ακίνητα, παραχωρήθηκε το στάδιο στο Δήμο με την υποχρέωση καταβολής 400 χιλ € το χρόνο για τη συντήρηση και λειτουργία του. Μια συμφωνία όμως, που ποτέ δεν τηρήθηκε! Δεν δόθηκε ούτε ένα ευρώ! Χρωστούν μέχρι σήμερα στο Δήμο, για το στάδιο, βάσει της υπογραφής τους, πάνω από 5 εκατομμύρια.
Παρ΄ όλα αυτά και κόντρα στις κυβερνητικές επιλογές, ο Δήμος άνοιξε το 2016 το Στάδιο, θεωρώντας το πολύ σημαντική και απαραίτητη υποδομή για το λαό και τη νεολαία της Πάτρας.
Στέγασε, εντελώς δωρεάν, 40 και πλέον ερασιτεχνικούς αθλητικούς συλλόγους, εξυπηρετώντας τις ανάγκες 2000 και πλέον αθλητών και ακαδημιών άθλησης, με χαμηλό δίδακτρο, για όλα τα αθλήματα.
Στέγασε, πάνω από 40 φορείς της πόλης, πολιτιστικούς κοινωνικούς κλπ, με δωρεάν παραχώρηση.
Άνοιξε τις πύλες του για τους πολίτες. 10.000 πολίτες της Πάτρας έχουν εκδώσει ως αυτή τη στιγμή κάρτα άθλησης, εντελώς δωρεάν (σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ελλάδα που παντού υπάρχει χρέωση εισόδου).
Για 6 συνεχόμενες χρονιές, φιλοξένησε με μεγάλη επιτυχία, το πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου, αλλά και πολλές άλλες πανελλήνιες και διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις, τη στιγμή που οι άλλες εγκαταστάσεις στη χώρα είχαν καταρρεύσει μέσα στην οικονομική κρίση.
Διενεργήθηκαν 100άδες πολιτιστικές εκδηλώσεις μεγάλου μεγέθους, συμβάλλοντας στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης και αποφέροντας παράλληλα έσοδα για τη συντήρηση του σταδίου.
Εκθέσεις και διάφορα άλλα events, βοήθησαν όλα αυτά τα χρόνια τις δραστηριότητες, αλλά και την προβολή της πόλης.
Παράλληλα το στάδιο εκσυγχρονίστηκε σε μεγάλο βαθμό.
Αναβαθμίστηκε ενεργειακά:
Τοποθετήθηκαν 3500 φωτιστικά και 200 προβολείς τεχνολογίας LED,
Ακόμα, ετοιμάζεται προκήρυξη για ψηφιακή αναβάθμιση με: τουρνικέ, δηλαδή ηλεκτρονικό εισιτήριο, ψηφιακές κλειδαριές, ίντερνετ για 10.000 θεατές κλπ.
Εκσυγχρονίστηκαν τα γήπεδα 5χ5 και τα γήπεδα μπάσκετ βόλεϊ, μπήκε νέος χλοοτάπητας στο κεντρικό γήπεδο. Τοποθετήθηκαν όργανα γυμναστικής, άρσης βαρών και άλλος αθλητικός εξοπλισμός. Ετοιμάστηκε μελέτη για αλλαγή του ταρτάν, προκειμένου να πιστοποιηθεί για διεθνείς διοργανώσεις.
Ο κατάλογος των έργων και δράσεων είναι ατέλειωτος, αρκεί μια ματιά στην ιστοσελίδα του σταδίου pampeloponisiko.gr Το σημαντικότερο όλων όμως, πέρα από τα υλικοτεχνικά, είναι να τονισθεί το απόλυτα επιτυχημένο μοντέλο που εφαρμόζεται στην Πάτρα τα τελευταία χρόνια.
Το μοντέλο της πλήρους και δωρεάν παραχώρησης σε πολίτες και ερασιτεχνικούς συλλόγους, κόντρα στην κρατούσα αντίληψη που λέει «ο χρήστης πρέπει να πληρώνει».
Για μας, ο Αθλητισμός είναι αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα προς πώληση, είναι ανάγκη για τον άνθρωπο, είναι ανάγκη και προστασία για την νεολαία, είναι καθήκον και υποχρέωση των κυβερνήσεων να χρηματοδοτούν με τα χρήματα των φορολογούμενων πολιτών, συλλόγους και αθλητικές εγκαταστάσεις.
Αντίστοιχα, η αθλητική πολιτική που βάζει στο επίκεντρο τους συλλόγους, τους αθλητές, τους δημότες που θέλουν να αθλούνται, πρέπει να ενισχυθεί και στο επίπεδο της Περιφέρειας, με ενίσχυση του ψηφοδελτίου της Λαϊκής Συσπείρωσης, με επικεφαλής τον Σωτήρη Παρίση.
Εμείς, ως Δημοτική Αρχή, συνεχίζουμε την προσπάθεια και τον αγώνα, παρά τις πολύ μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, δουλεύοντας μέσα σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον, που επιδιώκει την πλήρη ιδιωτικοποίηση, που βάζει το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο.
Μας αρκεί και μας δίνει δύναμη η στήριξη των συλλόγων, και του λαού της πόλης μας, που θα επανεκλέξουν Δημοτική Αρχή τη Λαϊκή Συσπείρωση, με Δήμαρχο τον Κώστα Πελετίδη!
Μία κωμωδία με dna… τραγωδίας σε σκηνοθεσία & διασκευή της Έφη Μπίρμπα με τους Άρη Σερβετάλη και Μιχάλη Σαράντη.
Την παράσταση «Βατράχια» του Αριστοφάνη, φιλοξενεί στις 9.30 το βράδυ την Παρασκευή 1η Σεπτεμβρίου 2023 στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο της οδού Ρίτσου πλάι από το Παμπελοποννησιακό στάδιο, το Διεθνές Φεστιβάλ του Δήμου της Πάτρας.
Οι φίλοι του θεάτρου θα παρακολουθήσουν μια κωμωδία η οποία στο DNA της έχει στοιχεία τραγωδίας, με την παράσταση να φτάνει στον πυρήνα της θεατρικής δημιουργίας και τον υπέροχο αριστοφανικό εξπρεσιονισμό.
Όλα εξελίσσονται σε μια Αθήνα η οποία διανύει μια βαθιά πολιτική και πνευματική κρίση, κρίση θεσμών και αξιών. Στην άνυδρη και δυσοίωνη πραγματικότητα της πόλης, ο Διόνυσος, πατέρας κι εμπνευστής του θεάτρου, ξεκινά το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο για να φέρει πίσω τον σπόρο της αναγέννησης, την ποίηση, ώστε να σώσει τον κόσμο που καταρρέει. Με συνοδοιπόρους τον Ξανθία και τον θόρυβο των βατράχων, μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και παράδοξες συναντήσεις φτάνει στον Άδη για να αναστήσει τον Ποιητή. Εκείνον που μπορεί ν’ αναμετρηθεί με την επερχόμενη καταστροφή.
Από τις ρωγμές της ατόφιας κωμικότητας του έργου εκφύονται αδυναμίες ζώντων και τεθνεώτων και ανακινούνται τα δύσοσμα νερά της πραγματικότητας. Με όραμα την μεγάλη ιδέα της σωτηρίας της κόσμου, η κάθοδος του Διονύσου στον Άδη γίνεται ταυτόχρονα κατάβαση στον ίδιο τον μηχανισμό του θεάτρου.
Το Παμπελοποννησιακό Στάδιο του Δήμου Πατρέων αποτελεί ένα μεγάλο σύνολο αθλητικών εγκαταστάσεων με υψηλές ενεργειακές απαιτήσεις. Για το λόγο αυτό υλοποιήθηκε η Πράξη «Ενεργειακή Αναβάθμιση Παμπελοποννησιακού Σταδίου» μέσα από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Υποδομές Μεταφορών, Περιβάλλον και Αειφόρος Ανάπτυξη» 2014 – 2020 με φορέα υλοποίησης το Δήμο Πατρέων και με κύριο στόχο της πράξης την εξοικονόμηση ενέργειας.
Πιο συγκεκριμένα η υλοποίηση της πράξης αφορούσε τις δυνατές παρεμβάσεις που έπρεπε να συντελεστούν στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο σχετικά με την ενεργειακή αναβάθμιση των ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων. Σε συνέχεια της προόδου της τεχνολογίας και της διαρκούς αυξανόμενης ζήτησης για μείωση των ηλεκτρικών καταναλώσεων και αύξηση της απόδοσης, τα υποέργα της πράξης περιλάμβαναν παρεμβάσεις στις Η/Μ εγκαταστάσεις με απώτερο στόχο τη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας κατά τις καθημερινής χρήσεις του Σταδίου και την αύξηση των ενεργειακών αποδόσεων και των υπηρεσιών προς τους πολίτες και τους επισκέπτες της πόλης. Γνώμονας ήταν η παροχή στοιχειωδών συνθηκών εργασίας/άθλησης/χρήσης προς τον ανθρώπινο παράγοντα, μειώνοντας τις ετήσιες καταναλώσεις ηλεκτρικής ενέργειας και καυσίμων, με άμεση συμβολή στη μείωση των εκπομπών CO2.
Το σύνολο της πράξης περιελάβανε την ενεργειακή αναβάθμιση του φωτισμού, του κλιματισμού, της θέρμανσής, της παραγωγής ζεστού νερού χρήσης, των ηλεκτρονικών πινάκων αποτελεσμάτων και συστημάτων χρονομέτρησης (οθόνες matrix) και την ελεγχόμενη διαχείριση των Η/Μ εγκαταστάσεων (BMS).
Συγκεκριμένα ολοκληρώθηκε η προμήθεια και εγκατάσταση εξωτερικών κεντρικών κλιματιστικών μονάδων υψηλής απόδοσης, συστήματος παραγωγής ζεστού νερού χρήσης με προτεραιότητα της παραγωγής από τον ήλιο, συστήματος διαχείρισης κτιρίου (BMS) μετά των απαραίτητων ελεγκτών και αισθητήρων, η αντικατάσταση των υφιστάμενων φωτιστικών σωμάτων με νέα χαμηλής κατανάλωσης τεχνολογίας LED καθώς και η αντικατάσταση των οθονών matrix με σύγχρονες LED οθόνες.
Με την παιδική θεατρική παράσταση «Ντίλης ο μεγαλοπρεπής» την οποία μέχρι στιγμής έχουν δει χιλιάδες παιδιά και γονείς, συνεχίζεται στις 8.30 το βράδυ την Τετάρτη 30 Αυγούστου στο Δημοτικό Θερινό Θέατρο της Πάτρας, ο κύκλος των θεατρικών παραστάσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ.
Μπορεί άραγε ένας γάτος να θέλει το καλό μιας ποντικοκοινωνίας; Τι παθαίνουν οι ποντικοί όταν εμπιστεύονται λάθος πρόσωπα; Πώς μια κοινότητα, ένας λαός ή μια χώρα μπορούν να παραπλανηθούν και να οδηγηθούν στα όρια της ύπαρξής τους, χάνοντας την ελευθερία και τον πλούτο τους; Ποιο είναι το τίμημα της ελευθερίας και ποιοι οι όροι και οι προϋποθέσεις της επίτευξής της;
Την απάντηση μάς τη δίνει ο Γιάννης Ταϊπλιάδης, μέσα από το εξαιρετικό έργο του, που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους! Οι μικροί θα ξεκαρδιστούν με τις περιπέτειες των ποντικιών και θα γνωρίσουν μέσα από το έργο την αξία της ελευθερίας, της φιλίας, της συνεργασίας ενώ οι μεγάλοι θα δουν με έναν ιδιαίτερα κωμικό τρόπο τις καταστάσεις που καθόρισαν το παρόν μας και ελπίζουμε όχι το μέλλον μας
Συντελεστές Παράστασης
Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Φιλία Κανελλοπούλου, Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, Χριστίνα Παπανικόλα, Βαγγέλης Κουτσογιάννης, Γεράσιμος Ντάβαρης, Αφροδίτη Πισσία
Η ικανοποίηση και η χαρά μας για το καλό ξεκίνημα των ποδοσφαιρικών μας ομάδων στην Ευρωπαϊκή πορεία τους πνίγηκε στο τεράστιο κύμα θλίψης, οδύνης και οργής που σήκωσε η άνανδρη δολοφονία του νεαρού φιλάθλου της ΑΕΚ Μιχάλη Κατσουρή από αδίστακτους χούλιγκαν φασίστες νεοναζί Κροάτες.
Η στάση του Ελληνικού κράτους, που παρακολουθούσε απαθώς την επέλαση του δολοφονικού τάγματος, δεν μπορεί να κατανοηθεί και να δικαιολογηθεί σε καμία περίπτωση με την ανικανότητα κατώτερων αξιωματικών της Ελληνικής αστυνομίας και αποτελεί ξεκάθαρα ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο της ανοχής του, αν μη τι άλλο, στην οπαδική βία γιατί το εξυπηρετεί πολιτικά.
Το αστικό κράτος όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά γενικά με τις ευλογίες των ΠΑΕ περιθάλπει έντεχνα και συγκαλυμμένα έναν ιδιότυπο αθλητικό φονταμενταλισμό, που γεννάει το επικίνδυνο τέρας της φασίζουσας, ρατσιστικής, εθνικιστικής οπαδικής βίας, η οποία όλο και συχνότερα τελευταία ξεφεύγει από τον έλεγχο του και του προκαλεί διαχειριστικά προβλήματα.
Η παρείσφρηση φασιστικών θυλάκων όπως οι ultras και άλλων στο οπαδικό κίνημα, που το εκτρέπουν από τους αυθεντικούς σκοπούς του δεν είναι καθόλου τυχαία.
Είναι προφανές ότι το ταξικό (αστικό) κράτος έχει ανάγκη από κοινωνικούς θεσμούς, που λειτουργούν σαν δεξαμενές ελεγχόμενης έκκλησης των συναισθημάτων που καταπιέζουμε στην πραγματική μας ζωή, μέσω των μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου-αυτοελέγχου που διαμορφώνονται (το κατά Φρόυντ Υπερεγώ και κατά Pierre Bourdieu κοινωνικό habitus). Η διαδικασία αυτή είναι απαραίτητη στον άνθρωπο για την πρόκληση λυτρωτικών αισθημάτων εσωτερικής ανακούφισης & αποφόρτισης.
Ο αθλητισμός σε σχέση με άλλες μιμητικές δραστηριότητες της σχόλης & κύρια σε σχέση με την τέχνη, είναι ο πιο αποτελεσματικός θεσμός ελεγχόμενης έκκλησης καταπιεσμένων συναισθημάτων, λόγω των συγκριτικών δομικών & λειτουργικών πλεονεκτημάτων του όπως είναι η in toto σύγκρουση μεταξύ ανθρώπινων όντων (καθολική γιατί είναι σωματική, ψυχική & πνευματική), η αμεσότερη ικανοποίηση του
(κατά John Huizinga) κοινωνικού ορμέμφυτου του παιγνιδιού, η σύνδεση του με τον τζόγο (ΟΠΑΠ – παράνομο στοίχημα) & η απλοϊκή ανεπιτήδευτη & ταυτόχρονα ποιοτική αισθητική του, που είναι βατή για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, χωρίς προαπαιτούμενο υψηλό επίπεδο παιδείας & κουλτούρας.
Για το κράτος αυτός ο μηχανισμός είναι ότι για τον πυροτεχνουργό η ελεγχόμενη έκρηξη βόμβας. Το πρόβλημα για το κράτος ξεκινάει από το σημείο που κάτω από την πίεση οξυμένων κοινωνικών συνθηκών (φτώχια, ανεργία) ή και εγγενών δυσλειτουργιών του αθλητισμού (διαφθορά, τζόγος κ.ο.κ.), η έκκληση των καταπιεσμένων συναισθημάτων πραγματοποιείται ανεξέλεγκτα & εκτρέπεται σε ακραία βίαιη συμπεριφορά. Εν τέλει το κράτος είναι αναγκασμένο να εκτρέφει ένα φαινόμενο η εκτροπή των λειτουργιών ντου οποίου προκαλούν προβλήματα και στο ίδιο.
Επιπρόσθετα ο αθλητισμός μέσω της ανάπτυξης του ιδιότυπου φονταμενταλισμού κυρίως στους κόλπους των οργανωμένων οπαδών, προσφέρει στο κράτος τη δυνατότητα δημιουργίας & προβολής στην κοινωνία εικονικών ανταγωνιστικών δίπολων όπως π.χ. Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ή Αγγλία – Σκωτία, τα οποία αλλοιώνουν η συσκοτίζουν μέχρι ένα σημαντικό βαθμό τις αντικειμενικά κυρίαρχες κοινωνικές αντιθέσεις & επικαλύπτουν εν μέρει τα πραγματικά ανταγωνιστικά δίπολα εργασία – κεφάλαιο, εργατική – αστική τάξη ή κοινωνικός χαρακτήρας παραγωγής – ατομική ιδιοποίηση του πλούτου.
Συνεπώς το κράτος έχει ανάγκη από έναν χειραγωγημένο αθλητισμό στον οποίο επενδύει & τον οποίο άλλωστε συνδέει άμεσα πολλές φορές και τον εντάσσει σε γενικότερες πολιτικές στρατηγικές του, όπως π.χ. το Ελληνικό κράτος συνέδεσε τον αθλητισμό με το δόγμα της ισχυρής Ελλάδας.
Παράλληλα η βία στα γήπεδα δεν έχει αξιολογηθεί ανάλογα με τη βαρύτητα της από τις κοινωνικές επιστήμες & κατά συνέπεια δεν έχει ερευνηθεί επαρκώς , τόσο σε ευρωπαϊκό όσο & σε παγκόσμιο επίπεδο.
Στην Ελλάδα δε οι όποιες έρευνες έγιναν (1986-88 Καποδιστριακό νΠανεπιστήμιο, 1991-93 Πάντειο Πανεπιστήμιο, 1993-95 ΤΕΙ Αθήνας) είναι μονομερείς, περισσότερο στατιστικού χαρακτήρα & παραπέμφθηκαν στις καλένδες.
Η συζήτηση γύρω από το πρόβλημα έχει περιοριστεί στην καταστολή, ενώ το κράτος κάθε φορά που η κατάσταση ξεφεύγει εντελώς από τον έλεγχο του, επιδίδεται σε λεονταρισμούς & επιδιώκει με διοικητικές αποφάσεις την επικοινωνιακή διαχείριση του.
Όπως επισημαίνει εύστοχα σε παλιότερο άρθρο του με τίτλο «το πρόβλημα της βία στα γήπεδα προς μια εναλλακτική προσέγγιση» ο κοινωνιολόγος Αλέκος Καποδίστριας «Είναι ερευνητικά αποδεδειγμένο ότι περιόδους εντονότερης αστυνόμευσης ακολουθούν περίοδοι ποσοτικής και ποιοτικής έξαρσης της βίας στα γήπεδα. Το πρόβλημα ενός αυταρχικού πλαισίου καταστολής γίνεται περισσότερο σύνθετο στο φόντο της κοινωνικής σύνθεσης της ελληνικής «κερκίδας».
Τα ελληνικά γήπεδα είναι πολύ δύσκολο να προσελκύσουν τα οικονομικά πληττόμενα, μεσαία κοινωνικά στρώματα και υποχρεωτικά υποδέχονται έναν ευρέως διαστρωματωμένο νεανικό πληθυσμό και μαζί με αυτόν έναν «πολιτισμό της κερκίδας» με ιδιαίτερα εκφραστικά
χαρακτηριστικά.»
Η βία στα γήπεδα, που όπως είναι επιστημονικά γενικά αποδεκτό αποτελεί μία από τις κύριες εκφάνσεις της γενικότερης κοινωνικής βίας, είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο βιοψυχολογικό & κοινωνικό φαινόμενο. Θα είμαστε πολύ κοντά στην πραγματικότητα αν φανταστούμε τον αθλητισμό σαν έναν διακριτό θεσμοθετημένο κοινωνικό χώρο μέσα στον οποίο εκβάλλεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής βίας, η οποία καθόλου τυχαία αλλά αντίθετα κάτω από την καταλυτική επίδραση των πολιτισμικών δεδομένων κάθε κοινωνίας παίρνει αυτή τη συγκεκριμένη & εξειδικευμένη μορφή.
Αντίστοιχα μέσα από παρεμφερείς διαδικασίες η συνολική κοινωνική βία διαφοροποιείται & σε άλλες μορφές που εκβάλλονται σε άλλους θεσμικούς η μη κοινωνικούς χώρους, πολλές φορές & χύμα στους δρόμους & τις πλατείες.
Είναι πρόδηλο ότι η λυσιτελής προσέγγιση του πολύπλοκου φαινομένου σε εθνικό επίπεδο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με το συνδυασμό μιας άρτια σχεδιασμένης & οργανωμένης διεπιστημονικής έρευνας & της εμπειρικής του μελέτης που θα μπορούσε ενδεχομένως μεταξύ άλλων να έχει τις στοχεύσεις :
α) εντοπισμός των κοινωνικών αιτιών της βίας
β) διαδικασία χαλάρωσης των ελέγχων – καταναγκασμών, της ελεγχόμενης έκλυσης συναισθημάτων & των παραγόντων υπέρβασης – εκτροπής, στο πλαίσιο του αθλητισμού ως μιμητικής δραστηριότητας
της σχόλης
γ) ανάλυση των βιολογικών & ψυχολογικών μηχανισμών έκκλησης συναισθημάτων & συγκίνησης των ανθρώπινων όντων (ο φυσιολογικός μηχανισμός της συγκίνησης δεν έχει ερευνηθεί επαρκώς σε σχέση με ευχάριστα συναισθήματα)
δ) τυπολογία της οπαδικής βίας (τόσο το μπουκάλι που πετάει ο σταρ της αστικής δημοσιογραφίας στο κεφάλι του διαιτητή όσο, οι βανδαλισμοί, τα ραντεβού θανάτου των οπαδών και οι δολοφονίες συνιστούν διαβαθμισμένη βία διαφορετικού τύπου
ε) κοινωνικό προφίλ οργανωμένων οπαδών
στ) δυσλειτουργίες του αθλητισμού που ευνοούν τη βία
ζ) σχέση κράτους – βίας
η) Ιδεολογική και οργανική σχέση της οπαδικής βίας με το φασισμό – νεοναζισμό και το ρατσισμό.
Μια τέτοια σφαιρική προσέγγιση του φαινομένου της οπαδικής βίας θα αποτελέσει ένα από τα ισχυρότερα ιδεολογικά όπλα ενός νέου αυθεντικού δημοκρατικού ριζοσπαστικού αθλητικού κινήματος, συντονισμένου και συνδεδεμένου με το εργατικό λαϊκό κίνημα, που θα διεκδικεί δυναμικά το συνολικό επαναπροσδιορισμό του αθλητισμού στις σύγχρονες συνθήκες.
